Eind augustus vorig jaar kreeg ik een leuk bedragje belasting over het jaar 2015 terug gestort. Het voelde wel een beetje lullig want wat een verschil met de toeslagenaffaire. Daarin moesten mensen immers ten onrechte grote sommen geld aan de belastingdienst terug betalen. Dat lullige gevoel verdween eind november toen de belastingdienst mij berichtte dat ik het geld ten onrechte uitgekeerd had gekregen. Ik moest daarom alles terug betalen en, zo deelde de dienst mij mee, met rente. Laten we zeggen dat ik niet blij was. Nog minder blij werd ik echter van het rente bedrag. Over de drie maanden dat ik het geld in bezit had gehad moest ik namelijk omgerekend 53% rente betalen. Hoe dat kan? De belastingdienst rekent rente vanaf het jaar van de belastingaanslag, 2015 in dit geval.
Is het geen prachtig verdienmodel? Je maakt een fout: je stort geld op iemands rekening die daar niet om heeft gevraagd. Je vraagt het geld terug en je rekent een bizar rentepercentage.
De boekhouder deelde mijn verontwaardiging en diende een bezwaar in. Appeltje eitje dacht ik. Ten onrechte want eergisteren kreeg ik bericht dat het bezwaar was afgewezen. De aanslag was volledig volgens de regels. Dat kan zo zijn maar als die regels onrechtvaardig zijn dan verander je ze toch? Dat schijnt heel moeilijk te zijn in een bureaucratie.
Dat blijkt ook uit dit voorbeeldje. Vier jaar geleden ontdekte mijn boekhouder een fout in mijn OZB aanslag. Bezwaar ingediend en bezwaar door de gemeente Ede toegewezen. Rekening van de boekhouder voor de gemeente € 250. Drie jaar geleden bleek dat de aanslag weer dezelfde fout bevatte. Bezwaar ingediend en bezwaar toegewezen. Rekening van de boekhouder voor de gemeente € 250,-. Twee jaar geleden bleek dat de aanslag weer dezelfde fout bevatte. Bezwaar ingediend en bezwaar toegewezen. Rekening van de boekhouder voor de gemeente € 250,-. Vorig jaar hetzelfde liedje en weer € 250 voor boekhouder. Een paar weken geleden kregen we de aanslag van 2020. Wat denkt u? Inderdaad weer een foute aanslag.
Regels zijn mensenwerk en bureaucratie is dat ook. Mensen die in die bureaucratie werken vergeten dat wel eens. Ze verschuilen zich achter die regels en raken zo de menselijke maat kwijt. Dat blijkt ook uit mijn volgende akkefietje.
Maandelijks betalen we een soort van werkloosheidspremie aan een semioverheidsinstelling. € 28,70 per maand om precies te zijn, die we elke maand trouw overmaken. Met de betaling van juni 2019 ging echter iets mis. Daar kwamen we achter toen we begin februari 2020 een brief van een incassobureau kregen. Extra kosten € 48,70. Dat voelt niet goed. Ik snap dat betalingssystemen geautomatiseerd zijn, maar dat moet wel ruimte geven voor een positief klantenbeheer. Ik stuurde een mailtje en wees op ons smetteloze betalingsblazoen. Ook vroeg ik hen de doorverwijzing naar het incassobureau ongedaan te maken. Ik kreeg een mailtje met de mededeling: uw dossier is overgedragen aan een incassobureau, daarom kunnen we niet inhoudelijk reageren. De afzender was een no reply adres dus ik kon ook niets terug zeggen…. Schuimbekken.
Mensen om mij heen vinden het een windmolengevecht, maar ik weiger die € 48,70 te betalen omdat ik niet als een nummer behandeld wil worden.
En zo zit ik nu met drie bezwaarprocedures. Je kunt denken, heeft die man niks beters te doen? Het antwoord is ja. Maar me neerleggen bij bureaucratisch onrecht? Nooit!