Als het over Engeland gaat dan praat je al snel over Engelse tradities. Zo leuk! We zijn dan altijd een beetje jaloers op die gekke Engelsen. Een beetje vreemd want in Nederland breken we onze tradities stapje voor stapje af. Ongemerkt, en misschien wel de grootste oorzaak, is het verdwijnen van onze traditie van tolerantie. Alle andere gewoonten die sneuvelen zijn daar misschien wel een afgeleide van omdat een hoop mensen geen tolerantie meer op kunnen brengen maar direct de slachtofferrol in duiken en vervolgens het woordje gekwetst noemen. Dat scoort altijd.
Nou snap ik nog dat een vuurwerktraditie wordt beteugeld. Het schijnt een hoop kinderoogjes en losgeknalde vingertjes te schelen dus ach, volgend jaar maar weer gewoon sterretjes. Een gewoonte die onbesproken blijft is de traditie van de nieuwjaarsreceptie. Tot nu toe.
Zo dacht ik mezelf gelukkig te maken door de nieuwjaarsreceptie van de gemeente Ede te bezoeken. Er stond iets in de krant en ik maakte mezelf wijs dat ik was uitgenodigd en omdat de drank bij dit soort gelegenheden gratis is had ik de medewerkers van Ededorp.nl daar wel verwacht, zingend aan de bar, gooiend met de borrelnoten en ruzie zoekend met iedereen. Niet dus maar desondanks was het toch heel druk.
Ik kwam binnen in een vol Cultura, ik heb mijn jaarlijkse portie cultuur dus alweer binnen, en de eerste minuten daar vormden een dieptepunt in mijn bestaan: ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld. Niets is zo eenzaam als een stampvol Cultura maar op deze manier heeft Cultura toch maar mooi zijn eerste omzet van het jaar binnen. Ik ging naar de bar en probeerde mezelf een houding geven door een beetje losjes lijken, een beetje een vage blik, niet te onschuldig en zeker niet te dik. Ik dacht en keek en dacht wat om me heen maar de minuten kropen voorbij.
Net op het moment dat ik dacht dat deze leegheid wel inspiratie zou kunnen vormen voor een leuk liedje werd de menigte de theaterzaal van Cultura ingeloodst om naar speech van de burgemeester te luisteren. Die begon met de nieuwjaarsrellen en dat het de schuld van de ouders is en ik dacht: wraak. Wraak voor al die burgers die ooit hebben ingesproken tijdens een raadsvergadering en een muur van IPads en mobieltjes voor hun neus kregen in plaats van gezichten van geïnteresseerde raadsleden. Ik pakte mijn mobiel maar een raadslid keek mij vermanend aan: luisteren!
De burgemeester ging stug door en na een half uurtje Ede-promotie werd iedereen weer losgelaten in de buurt van de bar van op zoek naar de hapjes. Inmiddels had ik mezelf herpakt maar verveelde me nog suf. Ik ging dus maar naar anderen kijken.
Dan zie je aan de ene kant van de zaal ongeveer alle raadsleden gezellig babbelend bij elkaar staan en aan de andere kant de burgers en al die burgers deden hetzelfde als ik: kijken. Sommigen zijn daar ervaren in en kunnen een kwartier voor zich uit staren zonder een woord met iemand te wisselen. Knap. Anderen lopen maar een beetje rond, wanhopig op zoek naar een beetje aanspraak maar we hebben allemaal iets gemeen met elkaar: we vragen ons af wat we daar doen.
Toen Verhulst de showtrappen van Cultura was afgedaald kwam de meute langzaam in beweging. Voorzichtig drentelen de eerste waaghalzen langzaam om hem heen om hem even aan te spreken…spannend! Pff….. Er waren inderdaad een paar gelukkigen die met Verhulst in gesprek kwamen en de rest bleef teleurgesteld achter of moest het doen met een raadslid.
Ik probeerde dat ook. Dit raadslid werd echter drie kwartier belaagd door een lobbyist die graag zijn product in Ede wil slijten dus dat schoot ook niet op. Heb ik dan geen lol gehad? Ja. Toch. In een vlaag van burgerlijke ongehoorzaamheid heb ik het bekertje pompoenpitten met sla van een raadslid gejat en opgegeten. Ze waren niet te kanen, die pompoenpitten, maar het was wel een lekker gevoel.
Als medewerker van ededorp.nl krijg je, gek genoeg, maar weinig uitnodigingen voor nieuwjaarsrecepties. Sinds kort ben ik daar blij om. En misschien zouden heel veel mensen die zich verplicht voelen om een bakje pompoenpitten te gaan eten met de burgemeester er ook wel zo over denken.
En als we dan toch tradities aan het schrappen zijn dan zou ik de nieuwjaarsreceptie dus hoog op de verlanglijst willen zetten. Want vuurwerk kan dan wel slecht zijn voor je gezondheid, een nieuwjaarsreceptie is een aanslag op mijn geestelijke gesteldheid. Kick Out Nieuwjaarsrecepties!
`