In de zeventiger jaren waagde mijn moeder – ongestudeerd en slechts eenvoudig huisvrouw – een tegenwerping te maken naar haar broer en zwager. Haar broer en haar zwager waren beiden ingenieur en bliezen de loftrompet over het wonder van de Groningse aardgaswinning.
‘Maar’, onderbrak ze, ‘als je iets uit de grond haalt en dat gaat maar door ook al weegt het niks, dat kan toch niet goed zijn! Vroeg of laat zakt toch de bodem in?’
Het gebulder van lachsalvo’s uit de kelen van mijn ooms klonk mij hol toe.
Vele jaren later, toen steeds duidelijker werd dat mijn moeder gelijk had en niet de knappe ingenieurs, heb ik nog vaak teruggedacht aan dat gesprek uit de jaren ’70.
Enkele weken geleden moest ik er weer aan denken toen premier Rutte in een openhartige bui opbiechtte dat het drastisch verhogen van de AOW-leeftijd in 2012 hysterisch beleid was.
Hysterisch beleid, voeg ik er maar even aan toe, dat ervoor zorgt dat vijftigers en zestigers in zware beroepen in de bouw zich letterlijk dood werken.
En heel recent opnieuw toen – met de echo van de uitspraak van de Raad van State, dat de stikstofemissie in ons land te hoog is, nog in ons hoofd – de minister van Infrastructuur Schiphol toestemming gaf om het aantal vluchten flink uit te breiden. Weliswaar heeft voor dit besluit nog geen enkele hoogwaardigheidsbekleder het boetekleed aangetrokken. Dat kan ook niet want het kabinet is er trots op. En overtuigd dat dit de juiste koers is. Zoals het kabinet ooit trots was op zijn voornemen om de dividendbelasting af te schaffen, later was het overtuigd van de juistheid ervan en nog later stond alleen de premier nog tot in zijn diepste vezels achter dit voornemen, dat inmiddels is bijgezet in het Politieke Mausoleum van Slecht en/of Hysterisch Beleid.
Alles wat op meganiveau gebeurt heeft ook een microversie. Waar de aarde last of plezier van heeft vertaalt zich landelijk en ook lokaal. Op het gebied van natuur en milieu zie je gelukkig ook gemeenten die pro-actief denken en handelen. Utrecht, Amsterdam en Haarlem hebben via hun raad uitgesproken om zuinig om te gaan met aarde en milieu en daarvoor een maximale inspanning te leveren.
Intussen vraag ik mij af van welk beleid de toekomstige gemeente Ede spijt zal krijgen als zij ‘met de kennis van nu’ zou willen terugzien op beleid van vroeger. Het zou mij niets verbazen als dat het beleid wordt om voortdurend te knagen aan de randen van de haar omringende natuur. Want als je maar doorgaat met het opslokken van groen en ruimte, ben je inderdaad op een gegeven moment een grote stad die mee raast in de vaart der volkeren om vervolgens opgeslokt te worden door de randstad. We zijn dan alleen wel 1 miljoen bomen armer en 10.000 longaandoeningen rijker.