In weerwil van alle klimaatopwarmingsscenario’s is het steenkoud. Gerrit Hiemstra denkt er anders over want legde gisteren uit dat januari warmer was dan gemiddeld.. Maar als je zo de weerkaart van het noordelijk halfrond bekijkt, is het daar globaal echt winter.
Er zijn collega homo sapiensjes die dat maar niks vinden. Zodra de eerste nachtvorst in aantocht is, kijken ze hun partner aan en roepen: ‘Brrr, wegwezen!’ Ze pakken hun reiskoffer in, pompen de banden van hun caravan op en daar gaan ze achter de ganzen aan richting zuiden.
Dat kan ik niet. Mijn taak ligt hier in het land waar ik geboren ben. Mijn vrouw kan het ook niet, ze is solidair. Ik pak haar fiets uit de schuur en zij springt er welgemoed op om vogelvoer te halen.
In mijn tuin loop ik dus af en aan met vetbollen, pindanetjes en strooizaad. Zo vlak na nieuwjaar wissel ik het menu af met oliebollen waarvan we er zoals elk jaar weer te veel hebben gemaakt. Mussen, mezen, merels, vinken, heggenmussen, roodborsten, duiven en kauwen doen zich tegoed. Als ik kans zie, voer ik vroeg in de ochtend. Bij erbarmelijke omstandigheden zoals langdurige sneeuwval nog een keer halverwege de middag. Niet te laat want we willen de buurkatten niet vetmesten en geen resort worden voor ratten en muizen.
Ik moet natuurlijk niet de illusie hebben dat ik al onze tuinvogels kan bevoorraden. Een strenge winter hakt er altijd diep in. Dus zal menig winterkoning of vink de strijd om het bestaan verliezen. Het verbaast me altijd weer dat je zo weinig dierenlijkjes vindt. In ons land leven 17 komma 3 miljoen mensen en het wemelt van de kerkhoven. Een half miljard gewervelde dieren leven er, maar – de bermen van snelwegen uitgezonderd – het vinden van een dood dier is een zeldzaamheid. Zouden ze hun sterven voelen aankomen en bijtijds wegkruipen op een onvindbaar plekje? Het is waar, ik stuit wel eens op een dode mus of mees bij winterinspectie van een nestkast, maar dat gebeurt niet vaak.
Net zo’n wonder is de verdwijntruc van vissen, amfibieën en reptielen. Ze duiken de modder in of het veen, gebruik makend van de onderste laag van water die hopelijk niet bevriest. Ik weet het wel, zo’n koudbloedig dier voelt niets van de kou. Of het overwintert en komt in de lente vrolijk bovendrijven, óf het sterft zonder er iets van te merken. Maar toch….
Brrrr, wat ben ik blij dat ik geen kikker ben.
We krijgen een zonnig appje van onze overwinterende vrienden aan de Spaanse costa. Gemaakt door haar van hem in een vrolijke bermuda. Op de achtergrond onder een palmboom zie ik hun caravan staan tegen een decor van mediterraan blauw.
Ik moet er niet aan denken.
( Photo © Marijke Barlage )