Het begon ooit met het WAC. Het World Art Center. Daar is urenlang over gepraat. Niet over de vraag of Ede wel geschikt is voor een World Art Center. Dan denk ik aan Parijs of New York maar blijkbaar waren er ambtenaren en politici die dachten dat de hele wereld naar Ede zou komen voor een bezoek aan het World Art Center. Dat was een beetje opportuun, zullen we maar zeggen.
Vervolgens kwam De Fietser. Hele hordes fietsers zouden naar Ede komen om hier een proefrondje te fietsen en vervolgens heel veel geld te besteden in de Grotestraat, drie kilometer verderop. Die 100.000 bezoekers per jaar kwamen er niet, en degenen die wel kwamen dronken een kopje koffie in het restaurant bij De Fietser zelf, maar fietsten niet richting het Museumplein. Die schattingen van het aantal bezoekers per jaar waren een beetje optimistisch, zullen we maar zeggen. Na een jaar werd de 25.000ste bezoekers genoteerd.
Daarna kwam het Akoesticum. Tienduizenden muzikanten zouden naar het Akoesticum komen om hier, in Ede, te gaan oefenen. Daarna zouden ze allemaal hun geld uitgeven in de Edese horeca. Tienduizenden bleken in de praktijk maar een paar duizend die niet naar de Edese horeca gaan maar een kopje snert nemen in het Akoesticum. Het Akoesticum zou zijn eigen broek ophouden zei het college ooit. In werkelijkheid ligt het al jaren aan het Edese subsidie-infuus. Zullen we maar zeggen.
Hierna: het World Food Center. Daar is al genoeg over gezegd. Het falen en geblunder kostte Ede de Mauritskazerne, die moest worden weggegeven als schadeloosstelling aan de beoogde exploitant van het WFC. Ook een manier om van het Edese erfgoed af te komen. Ik zal maar niet zeggen dat de bedenker van dit plan ontslag nam als wethouder (“heeft niets met het WFC te maken!”) en nu lekker teert op wachtgeld uit Ede en een vage overheidsfunctie uit de banencarrousel voor falende politici.
De volgende financiële ramp moet nog gebouwd worden: het nieuwe zwembad. Dat gaat ieder Edese gezin de komende 40 jaar 40 euro per jaar kosten maar ‘is absoluut niet de reden dat de onroerendzaakbelasting omhoog gaat’.
Na dit lijstje bestuurlijk geblunder in korte tijd, zou je als college even pas op de plaats kunnen maken. Dit heeft allemaal miljoenen gekost. Plus de Mauritskazerne. Bij zo’n trackrecord hoort nederigheid. Bescheidenheid. Schuldbesef. Schaamte. Maar niet in Ede. Hier presenteert het college de “Culturele Hotspot FRISO, een landmark en ontmoetingscentrum met een multimediaal museum, animatieopleiding en oefencentrum voor klassieke muziek. Hier staan inspireren, creëren en een leven lang samen leren centraal: state of the art technologie meets beeldende kunst en muziek.”
Dezelfde flitsende taal die we kennen uit de plannen van het WAC, De Fietser, het Akoesticum en het WFC. En dat weet je wat er gebeurt: de gemeenteraad gaat helemaal uit z’n dak! Wat een briljant plan! Maak niet uit wat het kost, we zetten Ede op de kaart!
Dit komt inderdaad op de kaart. Op mijn kaart met mislukte projecten waar consultants, ontwerpers, architecten en interimmanagers eerst miljoenen aan verdienen om vervolgens tot de conclusie te komen dat het allemaal wat anders uitpakt dan gedacht.
En daarna zijn we waarschijnlijk ook de Frisokazerne kwijt.