Kleine overpeinzing in het kleinste kamertje

Vandaag wil ik me inleven in een laagbetaalde in het kleinste kamertje. Daar gaan we.

De gratis krant ligt op de tegelvloer. De kop schreeuwt mij toe: GELD MAAKT WEL GELUKKIG. Ondanks mijn ondersteunende handen zakt mijn hoofd tussen mijn knieën. Mijn ellebogen priemen in mijn dijbenen maar ik voel er niks van. Mijn gedachten zijn bij mijn portemonnee. En bij mijn neus want ik ben verkouden. En bij mijn pas ingevulde belastingaangifte. Bijbetalen, bijbetalen… gonst het door mijn hoofd. En ik kom al tekort. Gezeten op de wc-bril reken ik uit wat mijn huishouden me kost. Of liever wat ik per maand overhoud: onder nul.

Reken even mee met een laagbetaalde op de plee.

Ook al zou ik niets consumeren, niks uitgeven, en geen stap buiten de deur zetten, dan ben ik de volgende kosten per maand minimaal kwijt:

Woonlasten:             €  600
Energie/water:          €  140
Gemeenteheffingen: €    60

Opgeteld 800 euro om te ademen en te leven. Of liever gezegd: het kost mij 800 euro per maand om langzaam dood te gaan. Dus moet ik eten. En drinken niet te vergeten. Oké, de teller loopt door:

Eten – zelf koken (dus uit eten – forget it):   € 140
Drinken – fris, sap, flesje wijn, wat bier:      €  60

Bij elkaar 1000 euro leefkosten zonder beweging, reizen, museumbezoek, bioscoop, contacten en luxe. Dat is niet realistisch. Een Homo Modernicus moet Pauw kijken, en mailen, anders raakt hij sociaal geïsoleerd. En soms uitgaan moet ook, al was het alleen maar om je moeders verjaardag te bezoeken of je schoenen te laten repareren. En wie kan zonder ziektekostenverzekering? Dus komt erbij:

TV/internet abonnement: €  35
Reizen:                             €  50
Vervanging goederen:     €   80
Verzekering:                    € 100

Totaal 1265 euro. Dat heeft De Mens Der Lage Landen minimaal nodig om zich te handhaven in de struggle for life. Heeft hij dat niet dan wordt hij bestempeld als loser, gedumpt door vrienden, wacht hem de deurwaarder. Handje ophouden maar daar zit een gat in. Uiteindelijk is zijn bestemming een tochtige kartonnen doos in een stationshal. Is zijn enige uitje het luchten op de bajesbinnenplaats.

Ik zucht. Mijn neus loopt en ik grabbel naar mijn zakdoek. Uit mijn zak valt een winkelbon op de tegels. Ik lees de prijzen van de artikelen. Wat? Toiletpapier ook al onder het hoge btw-tarief !? Het staat er echt: 21 %. Ik kijk naar de rol met wc-papier naast me. De basic versie zonder zacht profielletje. Dan pak ik kreunend de krant van de vloer en begin deze aan repen te scheuren.